کاروان ره می سپرد اما دل و جان سوخته           اشک دریـا می نـمود، اما بـیـابان سوخته

آه! از شام غـریبانی که بر عالم گذشت           دشت و دریا غرق خون، پیدا و پنهان، سوخته

آسـمان تا آسـمـان بـال ملائک، ریخـته           حوریان را، کاکُلِ زلفِ پریشان، سوخته

دیدم آن شب بر زمین، خاکستر پروانه را           شمع را دیدم ولی سر در گریبان، سوخته

خاک را باران تیر و نیزه ها سیراب کرد           گلشن زهرا ولی در زیر باران، سوخته

کاروان می رفت و بیرق از سر خورشید داشت           بود بر بالای نی، برگی ز قرآن، سوخته

کاروان می بُرد زینب را به سوی سرنوشت           داشت در صحرا ولی جا مانده ای، آن سوخته

لاله اند آن زخم بر دوشانِ خونین پیرهن؟           یا زمین از آتش داغ عزیزان، سوخته؟

کیست تا در پاره ای از بوریا پنهان کند؟           جسم صد چاکی که بر ریگ بیابان، سوخته